Gabriel WEJSFLOG - lekarz ortopeda, traumatolog, prof. zw. dr hab. med. (1908 - 1992) Gabriel Wejsflog urodził się 5 III 1908 w Baku (ZSRR), w rodzinie Zygmunta, inżyniera przemysłu naftowego, i Józefy z Piotrowskich. Szkołę powszechną i początkowe klasy gimnazjalne ukończył w Baku. W 1923 r. powrócił wraz z rodziną do Polski. W roku 1928 rozpoczął studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego uzyskując sześć lat później dyplom lekarza. Po studiach odbył dwuletnią praktykę lekarską w Szpitalu Ubezpieczalni Społecznej w Szczercu k. Lwowa, kontynuując tam pracę do 1938 r. W latach 1938-1939 odbywał praktykę w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Lwowskiego. W kolejnych latach prowadził ambulatorium chirurgiczne i poliklinikę w Szczercu, po czym do 1944 r. pracował jako asystent Oddziału Chirurgicznego Szpitala św. Zofii we Lwowie. Przez kolejnych kilkanaście lat, do roku 1958, był zatrudniony w Centralnym Instytucie Chirurgii Urazowej w Warszawie. W 1947 roku uzyskał stopień dr med. na podstawie dysertacji Samoistne oddzielenie się (amputacja) wyrostka robaczkowego, wykonanej pod kierownictwem prof. Wiktora Brossa na Uniwersytecie Wrocławskim. W tym samym roku uzyskał specjalizację I st. w zakresie chirurgii, ortopedii i traumatologii. W 1951 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim na podstawie rozprawy Mechanogeneza bocznych skrzywień kręgosłupa, przygotowanej pod patronatem prof. Adama Grucy, a także uzyskał specjalizację II st. w zakresie chirurgii, ortopedii i traumatologii. Trzy lata później uzyskał stanowisko prof. nadzw. W roku 1958 minister zdrowia przeniósł profesora Wejsfloga do ŚAM w Zabrzu Rokitnicy i mianował kierownikiem Kliniki Ortopedycznej ŚAM w Bytomiu. Na tym stanowisku pracował do 1975 roku. Będąc kontynuatorem lwowskiej szkoły ortopedii, zwanej także szkołą Grucy, przyczynił się dla zorganizowania i rozwoju ortopedii i chirurgii urazowej na terenie Górnego Śląska. Pod jego kierunkiem (jako konsultanta wojewódzkiego) utworzono na terenie woj. katowickiego, częstochowskiego i bielskiego 15 nowych, terenowych oddziałów urazowo - ortopedycznych, m. in. w Czeladzi, Szopienicach, Bielsku, Zabrzu, Dąbrowie Górniczej i Częstochowie. Poza pracą w klinikach pełnił obowiązki konsultanta wojewódzkiego ds. chirurgii urazowo - ortopedycznej w Katowicach. Zainteresowania naukowo - badawcze Pana Profesora koncentrowały się na opracowaniu problemu skoliozy i wad wrodzonych, zwłaszcza wrodzonego zwichnięcia stawu biodrowego oraz wprowadzeniu w kraju na szerszą skalę alloplastyki stawu biodrowego. Był promotorem 44 przewodów doktorskich i opiekunem 6 przewodów habilitacyjnych. Oceniał 10 wniosków kandydatów do tytułu profesora i pełnił funkcję superrecenzenta CKK. Jego aktywna działalność naukowo - badawcza zaowocowała publikacją ponad 120 artykułów. Aktywnie działał w medycznych towarzystwach naukowych. Odznaczony został m. in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką "Za wzorową pracę w służbie zdrowia", Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa do Walki z Kalectwem. W 1978 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 2 I 1992 r. Pochowany został na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. W czasie studiów dyżurowałem jako sanitariusz i odbywałem większość praktyk wakacyjnych w Klinice Ortopedii ŚAM w Bytomiu. Pamiętam profesora jako niezwykle sprawnego chirurga, doskonałego naukowca i dydaktyka, który zawsze znajdował czas, aby wytłumaczyć swoje zamierzenia operacyjne i medyczne problemy związane z poszczególnym chorym. Asystowanie profesorowi w trakcie zabiegów chirurgicznym do dziś poczytuję sobie za wielki zaszczyt oraz niezwykłe lekcje pokory, skromności i opanowania.
Damian KUSZ
Współpraca: Przemysław BEREZA
Bibliografia: Fot. w zbiorach CDDMiF; - Kto jest kim w polskiej medycynie; - "Dz. Zach." 1992 nr 3, 4 [nekrolog]; - Arch. Zakł. ŚAM w Katowicach: Akta osobowe, sygn. 306/1.
