Andrzej Bednarek urodził się 22 marca 1952 r. w Lublinie. Po ukończeniu Liceum im. Hetmana Jana Zamojskiego w roku 1971, podjął studia na Wydziale Lekarskim AM w Lublinie. Dyplom lekarza zdobył w 1977 r. Studia doktoranckie odbył w latach 1977 - 1980. Od 1979 do 2002 r. pracował w Katedrze i Klinice Ortopedii AM w Lublinie. Pierwszy stopień specjalizacji z ortopedii i traumatologii uzyskał w 1980 r., a drugi w 1984. Stopień doktora nauk medycznych otrzymał w 1987 r., po obronie rozprawy: „Badania nad mechanizmami odruchowego i leczniczego odciążania niesprawnej kończyny dolnej”. w latach 1980 – 1990 był lekarzem Poradni Leczenia Skolioz i Wad Postawy. Od 2002 r. aż do śmierci Ordynator Oddziału Ortopedyczno-Urazowego Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Lublinie. Zainteresowania naukowe i kliniczne skupił na problemach patologii stawu biodrowego. Dotyczyły one głównie wczesnej diagnostyki i sposobów leczenia martwicy głowy kości udowej, a także zagadnień protezoplastyki pierwotnej i rewizyjnej biodra. Doświadczenia zdobyte podczas staży i wyjazdów naukowych (m.in. Australia, Belgia, Hiszpania, Francja, Niemcy, Austria, Wielka Brytania, USA) wprowadzał natychmiast do praktyki klinicznej oraz prowadził własne badania, których wyniki prezentował podczas licznych wydarzeń naukowych krajowych i zagranicznych. Przez 8 lat (1984 - 1992) pełnił funkcję sekretarza Sekcji Spondyloortopedii PTOiTr. w latach 2004 - 2006 był Prezesem Oddziału Lubelskiego PTOiTr., a od 2006 do 2010 przez dwie kadencje Członkiem Zarządu Głównego PTOiTr. Członek międzynarodowych towarzystw naukowych ARCO (Association Research Circulation Osseus) od 1992 r. i AAOS (American Academy of Orthopedic Surgeons) od 2002 r. Kierował specjalizacją z ortopedii i traumatologii 13 lekarzy. Andrzeja znałem od wielu lat. Bliżej poznaliśmy się w czasie organizowanego przeze mnie sympozjum „Koksartroza I”, w maju 2002 r. Przyjechał wówczas z ciekawym wykładem: „Rozpoznawanie i leczenie wczesnych postaci martwicy głów kości udowych”. Zainteresowania naukowe i potrzeba dzielenia się swoimi doświadczeniami oraz wynikami badań z innymi wynikała nie tylko z cech charakterologicznych, ale także klinicznego rodowodu i akademickiej ogłady. Przygotowywał i przedstawiał wspaniałe prezentacje oraz starał się uczestniczyć we wszystkich ważnych wydarzeniach naukowych w Polsce i za granicą. Pamiętam, że kiedy wygłaszał pracę w 2002 r., podczas kongresu w San Diego, uczestnicy, głównie Amerykanie, zgotowali wykładowcy owację niemal na stojąco. Andrzej był nie tylko „ciepłą” i serdeczną osobą, ale i rzetelnym naukowcem. Uczelniany szlif z czasów Katedry i Kliniki Ortopedii i Traumatologii Akademii Medycznej w Lublinie był widoczny na każdym kroku i niezwykle imponował. Podobnie prowadzenie sesji i poglądy wyrażane w dyskusjach naukowych były zawsze oparte na solidnych podstawach współczesnej wiedzy tematycznej i ogromnym doświadczeniu praktycznym. Andrzej miał szereg zainteresowań. Starał się być aktywnym fizycznie (m.in. rower, narty) i brał udział w istotnych imprezach o charakterze kulturalnym. Cenił stołeczne teatry. Przy okazji przyjazdów do Warszawy, w kasach czekały już zarezerwowane wcześniej bilety na ważne przedstawienia. Lubił fotografować. Jego nienaganne maniery, obycie i uprzejmość stanowiły wzorzec dla wielu z nas. Kiedy jako Prezes PTOiTr. wręczałem Andrzejowi odznaczenie „Zasłużony dla Polskiej Ortopedii i Traumatologii”, podczas Jubileuszu Jego Oddziału, to już sam nie wiem, dla kogo było to większe przeżycie? Nikt wtedy nie przypuszczał, że kolejnych spotkań zostało nam już niewiele. Odszedł nagle 13. 07. 2015 r.
Damian Kusz
