Zygmunt AMBROS urodził się 22 grudnia 1907 r. w Zabłatowcach w powiecie Żydaczowskim. Studia lekarskie ukończył w 1933 r. na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Bezpośrednio po studiach rozpoczął pracę na Oddziale Chirurgiczno-Ortopedycznym Szpitala Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie. Już jako młody lekarz brał udział w życiu naukowym, wygłaszając szereg referatów na posiedzeniach Lwowskiego Towarzystwa Lekarskiego oraz na zjazdach Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. W dniu 30 czerwca 1937 r. uzyskał stopień doktora medycyny na podstawie pracy pt.: „Regeneracja tkanki kostnej”. W latach 1934-1937 pracował we Lwowie, pod kierunkiem Prof. Adama Grucy, korzystając z ogromnego doświadczenia tego wybitnego chirurga-ortopedy. W 1938 r. dr Ambros przeniósł się do Warszawy obejmując stanowisko starszego asystenta Instytutu Chirurgii Urazowej, prowadzonego przez prof. Sokołowskiego. Okres okupacji niemieckiej spędził w Szpitalu Św. Ducha w Warszawie, pełniąc funkcję starszego asystenta Oddziału Chirurgicznego. Bezpośrednio po zakończeniu działań wojennych objął stanowisko Ordynatora Oddziału Chirurgiczno-Urazowego w Miejskim Szpitalu dla Dzieci w Warszawie, równocześnie pełniąc funkcję Ordynatora w Lecznicy Ministerstwa Zdrowia. W 1949 r. uzyskał tytuł docenta na podstawie przewodu habilitacyjnego i obrony pracy pt.: „Anatomiczna i czynnościowa naprawa ścięgien ręki”, na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W 1954 r. objął stanowisko kierownika, w nowo kreowanej przez Niego, Klinice Ortopedycznej Akademii Medycznej w Gdańsku, a w 1955 r. otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego. W okresie trzyletniego pobytu w Gdańsku prof. Ambros dał się poznać jako doskonały organizator i pedagog. Pomimo trudnych warunków potrafił zorganizować od podstaw nowoczesną, na dobrym poziomie dydaktycznym i naukowym, klinikę oraz zgromadzić młody, prężny zespół asystencki. Pierwszym efektem pracy zespołu było wydanie skryptu z podstaw ortopedii, a końcowym rezultatem opracowanie pierwszego po wojnie podręcznika ortopedii. Prof. Ambros, prawdziwy humanista, imponował asystentom wielką znajomością historii ogólnej, psychologii i filozofii. Wśród profesorów i kolegów cieszył się dużym uznaniem i szacunkiem, a u chorych zaskarbił sobie zaufanie i ogromną wdzięczność. W 1957 r. wrócił do Warszawy, gdzie objął stanowisko Ordynatora Oddziału Ortopedyczno-Urazowego w Szpitalu nr 8, w którym pracował do końca swego życia. Dorobek naukowy prof. Ambrosa składa się z 60 prac własnych oraz 120 wykonanych pod Jego patronatem przez asystentów, co stanowi trwały wkład w rozwój polskiej ortopedii. Prof. Ambros reprezentował ortopedię polską na zjazdach zagranicznych, a jego referaty odznaczały się wysokim poziomem naukowym. Przez wiele lat, od 1954 do 1959 r. piastował kolejno godności: sekretarza, wiceprezesa i prezesa Zarządu Głównego PTO i Tr. Był aktywnym członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Ortopedycznego oraz Francuskiego Towarzystwa Ortopedycznego. Kilka miesięcy przed śmiercią odbył podróż naukową, zwiedzając ośrodki zajmujące się chirurgią ręki w Anglii, Francji i Austrii. Niestety nie zdążył przenieść nabytych tam doświadczeń na teren naszego kraju. Zmarł w Warszawie w dniu 12 marca 1963 r., po kilkumiesięcznej, ciężkiej chorobie nowotworowej.

Leon Birn