Witold Szulc urodził się 24. 04. 1928 r. w Śliwowie w rodzinie inteligenckiej. Burzliwy okres wojenny spędził w Warszawie, biorąc czynny udział w ruchu oporu i zdobywając wiedzę na tajnych kompletach. W czasie Powstania Warszawskiego w dn. 23. 08. 1944 r. został aresztowany przez Niemców i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Stutthofie, gdzie przebywał do dnia wyzwolenia w dn. 05. 03. 1945 r. Po wojnie kontynuował naukę w gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie, gdzie zdał egzamin maturalny w 1947 r. Prof. Szulc odbył studia medyczne na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie w latach 1947-1952. Po uzyskaniu dyplomu lekarza rozpoczął pracę w nowo organizowanej przez Prof. Mariana Garlickiego Katedrze i Klinice Ortopedycznej Śląskiej Akademii Medycznej w Bytomiu, gdzie w 1957 r. uzyskał tytuł specjalisty II stopnia w dziedzinie ortopedii i traumatologii. W tymże roku przeniósł się wraz z Prof. Garlickim do Warszawy, obejmując stanowisko Ordynatora Oddziału Dziecięcego Kliniki Ortopedycznej II Centralnego Szpitala Klinicznego Wojskowej Akademii Medycznej. W 1960 r. Prof. Szulc obronił pracę doktorską pt.: „Przodoskręcenie górnego odcinka kości udowej we wrodzonych niedorozwojach i zwichnięciach stawów biodrowych”. Od kwietnia 1966 r. pracował na stanowisku adiunkta w Warszawskiej Katedrze i Klinice Ortopedycznej, gdzie w 1969 r. obronił rozprawę habilitacyjną pt.: „Wartość stawu biodrowego po operacyjnym leczeniu wrodzonego zwichnięcia biodra zmodyfikowanym sposobem Codivilli - Colonny”. W 1970 r. został mianowany docentem Akademii Medycznej w Warszawie, a w 1979 profesorem nadzwyczajnym. Obok profesorów H. Tkaczuka, Z. Salomona i R. Kreczki był jednym z czterech uczniów prof. Garlickiego, którzy uzyskali tytuł profesora. Po przejściu prof. Garlickiego na emeryturę objął po nim kierownictwo Katedry i Kliniki Ortopedycznej Akademii Medycznej w Warszawie. W 1988 r. uzyskał tytuł profesora. Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 120 publikacji. Ich tematyką były zagadnienia leczenia wad wrodzonych narządu ruchu ze szczególnym uwzględnieniem wrodzonego niedorozwoju stawu biodrowego, leczenia urazów, zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego oraz skolioz i nowotworów narządu ruchu. Szczególnymi osiągnięciami Pana Profesora były prace nad problematyką ortopedycznego leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów, badania i działania organizatorskie w ramach projektu „zwalczanie skutków urazowości”, przeszczepiania unaczynionej tkanki kostnej i nowotworów narządu ruchu. Ukoronowaniem Jego pozycji specjalisty w dziedzinie chirurgii biodra na arenie międzynarodowej było zaproszenie Profesora jako wykładowcy na kurs poświęcony bezcementowej protezoplastyce w Valbelli (Szwajcaria) oraz na wykłady (w charakterze „visiting profesor”) w ośrodkach ortopedycznych w Cincinnati (USA), Turynie (Włochy), Beghazi (Libia) oraz w Saarbrucken, Memmingen i Tubingen (Niemcy). Prof. Szulc był wychowawcą wielu ortopedów. Pod Jego kierunkiem 32 lekarzy uzyskało tytuł specjalisty w dziedzinie ortopedii i traumatologii narządu ruchu. Czternastu uczniów prof. Szulca obroniło rozprawy doktorskie, a ośmiu - habilitacyjne. Ośmiu lekarzy uzyskało tytuł naukowy profesora w prowadzonej przez Niego Klinice. Prof. Szulc wiele pracy poświęcił Polskiemu Towarzystwu Ortopedycznemu i Traumatologicznemu, piastując różnorodne funkcje, w tym Wiceprezesa (1979-1986) i Prezesa Zarządu Głównego (1986-1990). Przez wiele lat był członkiem Komitetu Redakcyjnego „Chirurgii Narządów Ruchu i Ortopedii Polskiej” oraz czasopisma „Klinika”. Dużym sukcesem naukowym było zorganizowanie w 1988 r. przez Profesora i zespół kierowanej przez Niego Kliniki XXVII Zjazdu Naukowego Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Ukoronowaniem pracy Profesora było przyznanie mu Medalu Grucy. Prof. Szulc umacniał pozycję międzynarodowa ortopedii polskiej przez inicjowanie i podtrzymywanie kontaktów z międzynarodowymi organizacjami ortopedycznymi, wizyty w ośrodkach zagranicznych, a także organizowanie wizyt gości zagranicznych. W latach 1974 - 1996 był delegatem Polskiej Grupy Narodowej w SICOT, przewodnicząc jej od roku 1980. Pełnił wiele funkcji w Krajowym Nadzorze Specjalistycznym. W latach 1976 - 1981 był Konsultantem Wojewódzkim woj. Płockiego, pełniąc funkcję Przewodniczącego Zespołu Konsultantów tego województwa w latach 1977 - 1981. Od 1982 r był wiceprzewodniczącym Krajowego Nadzoru Specjalistycznego, sprawując jednocześnie nadzór nad województwami płockim, włocławskim i toruńskim. W latach 1991 – 1997 pełnił funkcję Przewodniczącego Krajowego Nadzoru Specjalistycznego ds. Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu. W latach 1976 – 1997 brał czynny udział w Komisjach Egzaminacyjnych na II stopień specjalizacji z ortopedii i traumatologii, będąc od roku 1989 przewodniczącym jednej z komisji. Był również członkiem Rady Programowej CMKP, kształtując program nauczania lekarzy specjalności zabiegowych w Polsce. Dorobek dydaktyczny Profesora obejmuje szereg działań mających na celu podniesienie poziomu kształcenia studentów Akademii Medycznej w Warszawie w dziedzinie ortopedii i traumatologii narządu ruchu. W 1988 r. pod jego kierunkiem powstał skrypt pt.: „Ortopedia i Traumatologia Narządów Ruchu”, stanowiący podstawę nauczania ortopedii studentów Akademii Medycznej w Warszawie (obecnie Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego) oraz w wielu innych uczelniach medycznych w Polsce. Skrypt ten doczekał się wielu wydań, stanowiąc do dziś dnia cenną pomoc dydaktyczną nauczania tej specjalności. Niezwykle wartościowym wkładem Pana Profesora było również zainicjowanie nowatorskiego jak na owe czasy stworzenia filmów szkoleniowych oraz zestawów przeźroczy, służących nowoczesnemu nauczaniu ortopedii i traumatologii narządu ruchu. Prof. Szulc był autorem i pomysłodawcą łącznie 14 filmów edukacyjnych. Rozwój Kliniki i ortopedii polskiej promował organizując i współorganizując takie przedsięwzięcia, jak „Centralny Bank Endoprotez Stawów” przy MZiOS (1979), będący ośrodkiem opiniowania i testowania użyteczności protez stawów biodrowego i kolanowego oraz pozyskiwania implantów ortopedycznych dla oddziałów ortopedycznych w Polsce oraz „Rejestr Guzów Kości” (1984), dzięki któremu możliwe stało się podniesienie skuteczności leczenia onkologicznego w Polsce. Prof. Szulc kierował realizacją kilku ogólnopolskich programów resortowych, dotyczących szeroko rozumianej ortopedii i traumatologii, lobbując tym samym problematykę naszej specjalności wśród decydentów i przedstawicieli innych specjalności medycznych. W latach 1984 – 1990 był członkiem Komisji Patofizjologii Klinicznej PAN. Utrwalając wysoki poziom zawodowy i naukowy Kliniki, zdołał przeprowadzić jej zespół przez lata gwałtownych przemian politycznych w naszym kraju. W trakcie pełnienia funkcji kierownika Kliniki wykonano niezwykle trudny w owych czasach gruntowny remont oddziałów szpitalnych, organizując zarazem od podstaw trzy nowe oddziały (chirurgii kolana, zakażeń kości i chirurgii ręki) oraz bloku operacyjnego. W latach 1991 – 1997 pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Ordynatorów PSK Nr 1 w Warszawie (obecnie Szpital Dzieciątka Jezus), wnosząc olbrzymi wkład organizatorski w modernizację infrastruktury Kliniki i Szpitala. Współpracownicy Profesora cenili Jego spokój, opanowanie, zdolność podejmowania trafnych decyzji, życzliwość, dbałość o rozwój Kliniki i Zespołu oraz kunszt chirurgiczny. Imponował Jego niezwykły dar do polubownego rozwiązywania kwestii spornych, zażegnywania konfliktów i nieporozumień, a także bardzo rzeczowe i rozsądne, oparte na dużej wiedzy i doświadczeniu, podejście do zagadnień klinicznych i naukowych. Cieszył się ogromnym autorytetem w środowisku ortopedycznym. Prof. Szulc zmarł nagle w kwietniu 1997 roku.
Grzegorz Szczęsny
