Władysław Michał MANIKOWSKI urodził się 28 września 1937r, w Wilnie. Ojciec był oficerem Wojska Polskiego i służył w Korpusie Ochrony Pogranicza. W 1951r rozpoczął naukę w I Liceum Ogólnokształcącym im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu. Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1955r. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim naszego Uniwersytetu. Dyplom Lekarza uzyskał w 1962r. Po odbyciu stażu podyplomowego rozpoczął pracę w Klinice Rehabilitacji Akademii Medycznej w Poznaniu pod kierunkiem doc. dr hab. Janiny Tomaszewskiej. Po uzyskaniu I’ specjalizacji w zakresie rehabilitacji przeszedł do pracy w Klinice Ortopedii AM gdzie pod kierunkiem prof. Wiktora Degi a następnie prof. Alfonsa Sengera rozpoczął specjalizację w zakresie ortopedii i traumatologii. Specjalizację II’ w zakresie rehabilitacji narządu ruchu uzyskał w 1967r. W 1970r. zostaje nauczycielem akademickim w nowoutworzone Klinice Chirurgii Ręki Instytutu Ortopedii i Rehabilitacji AM w Poznaniu, kierowanej przez twórcę chirurgii ręki w Polsce prof. Hieronima Strzyżewskiego. W 1975r. uzyskuje II’ specjalizacji w zakresie ortopedii i traumatologii, a równocześnie stopień naukowy doktora nauk medycznych po obronie pracy pt.: „Zaburzenia ukrwienia i czynności nerwów u chorych z przykurczem Dupuytrena” i etat adiunkta. W 1981r. po śmierci prof. H. Strzyżewskiego, Rektor powołuje dr med. Władysława Manikowskiego na p.o. Kierownika Kliniki Chirurgii Ręki, a od 1982r. na jej kierownika. Od 1983r. jest zastępcą dyrektora Instytutu Ortopedii i Rehabilitacji. Stopień doktora habilitowanego nauk medycznych z zakresu ortopedii i traumatologii uzyskuje w 1988r. uchwałą Rady Wydziału Lekarskiego AM w Poznaniu w następstwie przeprowadzenia przewodu habilitacyjnego na podstawie rozprawy pt.: Badanie wartości operacyjnej rekonstrukcji zastarzałych uszkodzeń ścięgien zginaczy palców ręki przy pomocy wolnego autogennego przeszczepu ścięgna”. W maju 1989r. zostaje mianowany docentem. Od 1 maja 1992r. zostaje powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego AM w Poznaniu. Następnie, w 1996r. otrzymuje z rąk Prezydenta RP tytuł naukowy profesora a w 1999r. zostaje profesorem zwyczajnym naszej Uczelni. Głównym tematem prac badawczych jak również działalności klinicznej były urazowe uszkodzenia kończyn górnych, szczególnie ścięgien zginaczy palców i nerwów. Pod kierunkiem Profesora opracowano wiele nowych metod leczenia oraz cykl badań dotyczących funkcji chwytnej ręki. Własne opracowanie techniki operacyjnej rekonstrukcji ścięgien oparte na badaniach biomechanicznych i klinicznych zastosowania powierzchownego zginacz palców jako siły motorycznej autogennego przeszczepu ścięgna pozwoliło na uzyskanie zdecydowanie lepszych wyników leczenia. Drugim równoległym tematem była mikrochirurgia. Pierwszym krokiem w tym kierunku było stworzenie Pracowni Mikrochirurgii Doświadczalnej przy Klinice Chirurgii Ręki. W pracowni na modelach doświadczalnych wykonywano zespolenia naczyń krwionośnych o średnicy poniżej 1 mm. Umiejętności te zaowocowały wprowadzeniem do praktyki klinicznej operacji przenoszenia płatów skórnych i kompleksów tkankowych co w sposób istotny zwiększyło możliwości operacyjnego leczenia chorych. Profesor Manikowski jest promotorem ośmiu prac doktorskich oraz opiekunem trzech prac habilitacyjnych. Tematyka tych prac jest bezpośrednio związana z profilem działania Kliniki Chirurgii Ręki. Recenzował 18 prac doktorskich, 9 habilitacyjnych i opiniował 5 postępowań o tytuł naukowy profesora. Był kierownikiem specjalizacji 9 lekarz. Świadczy to o dużym autorytecie i zaufaniu w środowisku ortopedycznym. Organizował i prowadził kursy z zakresu chirurgii ręki i mikrochirurgii. Zorganizował w ramach zajęć z ortopedii pierwsze w Polsce ćwiczenia z mikrochirurgii dla studentów V roku medycyny, które zamieniono na samodzielny fakultet. Profesor opublikował ponad 200 prac z zakresu chirurgii ręki, ortopedii, traumatologii, reumoortopedii i mikrochirurgii. Jest autorem 18 rozdziałów w podręcznikach z w/w dziedzin. Wielokrotnie kierował pracami i grantami Polskiej Akademii Nauk i Komitetu Badań Naukowych. W latach 1992-1997 Profesor był Redaktorem Naczelnym polskiego wydania Current Orthopaedics. Był również zastępca Redaktora Naczelnego Chirurgii Narządów Ruchu i Ortopedii Polskiej w latach 1990-1998 oraz członkiem Komitetów Redakcyjnych Polish Hand Surgery oraz Chirurgii Narządów Ruchu. Recenzował prace dla Polskiego Przeglądu Chirurgicznego. Był osobą niezwykle zaangażowaną w prace towarzystw naukowych. Współtworzył i był przez dwie kadencje Prezesem Polskiego Towarzystwa Chirurgii Ręki. Dwa razy po dwie kadencje prowadził jako Przewodniczący Sekcję Chirurgii Ręki Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Był Członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego, Towarzystwa Mikrochirurgii, Sekcji Chirurgii Ręki PTOiTr. Za prowadzoną działalność otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień. Na szczególną uwagę zasługują: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Odznaka Honorowa Miasta Poznania, Odznaka za Zasługi dla Rozwoju Województwa Poznańskiego, Odznaka za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia, Złota Odznaka za Zasługi dla Rozwoju Polskiej Szermierki. Profesor jest Honorowym Członkiem Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Otrzymał tytuł Pioniera Chirurgii Ręki nadany rzez Światową Federację Towarzystw Chirurgii Ręki oraz tzw, „Oskar Wydziału” za zasługi dla rozwoju Wydziału Nauk o Zdrowiu naszego Uniwersytetu. Na szczególne wyróżnienie zasługuje działalność Profesora Manikowskiego na rzecz naszej Uczelni. Zwłaszcza dwie kadencje kiedy pracował jako Prodziekan Wydziału Lekarskiego I a później przez dalsze dwie kadencje jako Dziekan tego Wydziału. Mimo przejścia na emeryturę jest nadal bardzo aktywny. Bierze udział w pracach Katedry i Kliniki. Pracuje ze studentami przekazując im własne doświadczenia życiowe. Szczególnie cenne są uwagi o charakterze etycznym. Uczestniczy w posiedzeniach Klinicznych na których omawiane są przypadki chorych i ustalany jest plan leczenia. Niezwykle cenne są Jego wskazówki i uwagi dotyczące organizacji kursów i zjazdów organizowanych przez Klinikę. Profesor uczestniczy również w komisjach doktorskich naszego Wydziału. Zawsze służy radą i dzieli się własnym doświadczeniem. Profesor Władysław Manikowski jest żonaty. Żona Magdalena jest farmaceutką, absolwentką naszej Uczelni. Ma dwóch synów oraz dwie wnuczki i dwóch wnuków.

Leszek Romanowski