Jan ORŁOWSKI urodził się 22 czerwca 1936 r. we Lwowie. Od roku 1944 mieszkał z rodzicami w Mielcu, gdzie w 1952 roku otrzymał świadectwo dojrzałości w Liceum im. Stanisława Konarskiego. Studia Medyczne ukończył na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie w 1960 r. Od marca 1962 r. rozpoczął pracę w Państwowym Sanatorium Przeciwgruźliczym w Dziekanowie Leśnym. Następnie w grudniu 1962 r. otrzymał etat asystenta w Klinice Ortopedyczno-Urazowej Studium Doskonalenia Lekarzy w Warszawie, gdzie rozpoczął specjalizację z ortopedii i traumatologii. Dodatkowo w latach 1963 – 1966 był zatrudniony w Przychodni Sportowo-Lekarskiej AWF w Warszawie. W 1965 r. uzyskał pierwszy stopień, a w 1969 drugi stopień specjalizacji z zakresu ortopedii i traumatologii. W roku 1968 zdobył również specjalizację drugiego stopnia z medycyny sportowej. Po obronie pracy pt. „Kliniczny Bank Kostny’’ w 1967 r. otrzymał stopień doktora medycyny na AM w Warszawie, po czym został oddelegowany na przeszkolenie do Centralnego Szpitala w Savonlinnie w Finlandii. Ponownie wyjechał do tego Szpitala w Savonlinnie w 1973 r. będąc stypendystą rządu fińskiego. W 1976 r. po wygraniu konkursie został Ordynatorem Oddziału Urazowego w Szpitalu Klinicznym nr 2 w Otwocku. Stopień doktora habilitowanego otrzymał w roku 1982 po obronie pracy pt. „Pourazowa niestabilność kolana – etiologia, patologia i leczenie ze szczególnym uwzględnieniem metod operacyjnych’’. W latach 1986 – 1987 pełnił obowiązki Dyrektora PSK nr 2 w Otwocku, będąc jednocześnie Ordynatorem Oddziału Chirurgii Ortopedyczno-Urazowej i Konsultantem Regionalnym ds. Traumatologii. W 1988 r. wyjechał w ramach kontraktu PolService do Zjednoczonych Emiratów Arabskich, gdzie pracował w poradnictwie sportowo-lekarskim, a następnie w dowód uznania fachowości został oddelegowany do pracy w charakterze lekarza kadry narodowej Zjednoczonych Emiratów Arabskich (trzy lata). Po powrocie do kraju od 1992 do 2006 r. pełni funkcję Kierownika Kliniki Traumatologii (przemianowanej na Klinikę Chirurgii Urazowej Narządu Ruchu). Prof. Jan Orłowski był człowiekiem niezwykle skromnym. Po powrocie z zagranicy zastanawiał się, czy powinien stworzyć Klinikę Traumatologii ? Powiedział pewnego dnia, że cyt.: „…ten pociąg pojedzie i beze mnie…”. Wtedy powiedziałem Profesorowi, że „może jednak warto by było do niego wskoczyć…”. Pan Profesor uśmiechnął się lekko i nic nie powiedział. Dwa miesiące później powstaje Klinika Traumatologii CMKP a jej kierownikiem został Prof. Jan Orłowski. Był zatrudniony w CMKP od 01.12.1964 do 30.09.1975, następnie od 01.03.1984 – 30.09.2006 (członek Rady Naukowej CMKP w latach 1984 – 2006). W marcu 1984 r. został mianowany przez Ministra Zdrowia na stanowisko docenta w CMKP, a w październiku 2000 r. otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego w CMKP. Jego niezwykła skromność i niechęć do eksponowania własnej osoby czasami nawet nas denerwowała. Dziwiłem się dlaczego Profesor na zebraniach Warszawskiego Oddziału PTO i Tr. nigdy nie siadał w I czy II rzędzie, tam gdzie zawsze siadali profesorowie, docenci, kierownicy klinik, tylko zajmował miejsca odległe. Profesor Jan Orłowski był człowiekiem nieprzeciętnej kultury osobistej, potrafił wspomóc człowieka psychicznie, na przykład wtedy kiedy pojawiło się powikłanie w leczeniu chorego. W sytuacji gdy poprosiło się Go o pomoc, potrafił zrozumieć i doradzić, jak znaleźć wyjście z trudnej czasami sytuacji. Nie był skory do pochwał. Jeżeli już rzeczywiście powiedział komuś, że go podziwia, czy że jest podporą kliniki była, to rzecz niezwykła. Profesor był człowiekiem dość skrytym, nie lubiącym mówić o sobie a szczególnie o swoich osiągnięciach, nie lubił tak jak się sam wyraził blichtru i „bicia piany’’. Zostawiał swoim asystentom prawo do podejmowania decyzji, przygotowywania publikacji, czy wystąpień na zjazdach i sympozjach. Stworzył w Klinice atmosferę zaufania i możliwości samorealizacji. Był znakomitym chirurgiem, podziwialiśmy Jego biegłość, szczególnie w operacjach kolan. To zyskiwało mu jeszcze większy szacunek. Potrafił patrzeć na zagadnienia szeroko. Pamiętam, jak kiedyś na odprawie omawiając przypadek zaczęliśmy już dyskutować na temat sposobu leczenia operacyjnego, kiedy to Profesor po obejrzeniu chorego, po zobaczeniu jak ten chory chodzi, powiedział krótko cyt. „Panowie wypiszcie go do domu’’. Jak się szybko zorientowaliśmy, była to rzeczywiście najlepsza decyzja. Doceniał znaczenie wczesnej rehabilitacji, co szczególnie jest ważne w przypadku ludzi starszych. Dlatego też kładł ogromny nacisk na rozpowszechnienie metody osteosyntezy, jaką jest gwoździowanie śródszpikowe blokowane. Dzięki inicjatywie Pana Profesora ta metoda zaopatrywania złamań bardzo szybko pojawiła się w naszym szpitalu i nadal odgrywa najważniejszą rolę w leczeniu urazów. Kilka lat temu, kiedy Profesor złamał sobie kość ramienną co wyłączyło Go na kilka miesięcy z pracy, powiedział nam cyt.: „ dajecie sobie z tym wszystkim bardzo dobrze radę …”. Po przejściu na emeryturę, mimo naszych próśb, nie chciał przyjąć stanowiska Konsultanta Kliniki, powiedział wówczas, że czuje się już zmęczony, nie chce nam przeszkadzać i obiecał, że będzie nas odwiedzał towarzysko. Miało to kilka razy miejsce. Na Wigilię 2007 r. nie dał się już zaprosić, wymawiając się przeziębieniem i gorszym samopoczuciem. Nie wiedzieliśmy wówczas, że nasz Profesor rozpoczął zmagania z nieuleczalną chorobą. Dowiedzieliśmy się o tym później. W rozmowach telefonicznych zawsze pytał się, co u nas słychać i jak sobie dajemy radę, zawsze prosił o przekazywanie pozdrowień wszystkim pracownikom Kliniki. Prof. Jan Orłowski zmarł dnia 09.10.2008 r. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Odszedł znakomity ortopeda, człowiek niezwykle prawy i szlachetny. Taki w naszych wspomnieniach pozostanie na zawsze.

Stanisław Pomianowski

Działalność organizacyjna:
Specjalista wojewódzki w zakresie chirurgii ortopedycznej województwa siedleckiego.
Członek Krajowego Zespołu Specjalistycznego w zakresie medycyny sportowej.
Członek Prezydium Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego.
Wiceprzewodniczący Sekcji Chirurgii Kolana PTO i Tr.
Członek Krajowego zespołu Specjalistycznego i konsultant makroregionu w zakresie chirurgii ortopedyczo-urazowej.

Dorobek naukowy:
48 prac oryginalnych i monograficznych, 9 rozdziałów książkowych,
10 abstraktów zjazdowych w tym 4 w języku angielskim, 10 komentarzy naukowych, 1 scenariusz filmu naukowego PZWL pt. Kliniczny Bank Kostny.
Prof. Jan Orłowski był wychowawcą wielu pokoleń lekarzy ortopedów.
Był świetnym organizatorem kursów doskonalących i specjalizacyjnych, był kierownikiem naukowym większości z nich. Był członkiem rady programowej czasopisma „ Ortopedia, Traumatologia, Rehabilitacja”. Jego działalność organizacyjna była wysoko ceniona w środowisku ortopedycznym. W latach 2001-2005 wraz z zespołem ekspertów włożył ogromy wysiłek w opracowywaniu programów specjalizacyjnych w dziedzinie ortopedii i traumatologii narządu ruchu oraz medycyny sportowej.
Brał aktywny udział w kilkudziesięciu Zjazdach Naukowych PTO i Tr, Polskiego Towarzystwa Medycyny Sportowej oraz Międzynarodowych Sympozjach. Wielokrotnie przewodniczył obradom i był moderatorem sesji oraz wygłaszał referaty. Znajomość języków obcych (angielski, francuski) pozwalała mu na nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów z ośrodkami zagranicznymi.
Z dniem 30 września 2006 roku przeszedł na emeryturę.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz za wybitne osiągnięcia dydaktyczne Medalem Komisji Edukacji Narodowej.