Stanisław Konzal, syn Leonarda i Marii z d. Szypowska, urodził się w roku 1927 w Wołkowysku w rodzinie inżyniera kolejowego. Harcerz Chorągwi Wileńskiej, kpr. podchorąży, ps. „Zapaleniec”, 2 pułku Piechoty Legionowej AK (11.1942-08.1944) odbierał zrzuty i dwukrotnie na ochotnika na polecenie dowódcy przekraczał linię frontu radziecko-niemieckiego w rejonie Opatowa (4, 5.08.1944) w celu współdziałania na tym odcinku frontu. Świadectwo dojrzałości uzyskał w Liceum Matematyczno-Przyrodniczym w Opolu. Studia lekarskie odbył w Warszawie (1946-1952). W latach 1951-1957 pracował na Oddziale Chirurgicznym Szpitala Wojewódzkiego w Opolu, uzyskując I° z zakresu chirurgii ogólnej (1955), specjalizację z chirurgii urazowej (1957) i II° z ortopedii (1960). Od 1958 roku aż do zgonu pełnił funkcję ordynatora Oddziału Chirurgii Urazowej i Ortopedii Szpitala Miejskiego w Raciborzu. Opublikował około 100 doniesień na temat zapaleń kości, uzupełniania ubytków pourazowych skóry, stabilizatorów systemu „R” oraz wydłużania kości. Doktoryzował się (1968) pracą pt. „Kranioplastyka za pomocą płytek z superakrylu O” (PZWL, Warszawa 1972), nagrodzoną przez Ministra Opieki Społecznej (1974). Habilitował się w roku 1985 pracą pt. „Badania biomechaniczne nad zastosowaniem stabilizatora zewnętrznego „R” w zakresie goleni”. Stanowisko profesora nadzwyczajnego uzyskał na Śl.A.M. w 1990 r. Nakręcił 6 filmów naukowych. Był kierownikiem 11 kursów doskonalących CMKP na temat systemu „R” i wydłużania kości. Odbył staże naukowe w Moskwie i w Kurganie (1988 r.). Na Targach w Moskwie i Pekinie promował system „R”. W latach 1983 zorganizował w Raciborzu XX Dni Ortopedyczne PTO i Tr., a w 1988 r. II Sympozjum Sekcji Osteosyntezy PTO i Tr. Był prezesem Katowickiego Oddziału PTO i Tr. W kadencji 1988-1990. Wyszkolił 11 specjalistów I° i 9 II°, jednego doktora nauk medycznych. Był opiekunem 6 doktorantów. Posiadał tytuły: Syna Pułku, Zasłużonego dla województwa katowickiego (1986), Zasłużonego dla Ziemi Raciborskiej (1968), racjonalizatora i mistrza racjonalizacji AM we Wrocławiu (1986); odznaki: Tysiąclecia Państwa Polskiego (1966), złotą TWK (1966), Grunwaldzką (1969), Za wzorową pracę w Służbie Zdrowie (1988), Medal Zwycięstwa i Wolności (1971), Krzyż Partyzancki (1971), Krzyż AK z Londynu. W 1990 roku otrzymał nagrodę PAN i Ministra Kierownika Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego za szczególne osiągnięcia w opracowaniu systemu stabilizatorów „R” w leczeniu trudnych przypadków złamań oraz polskiej metody wydłużania kończyn. Około 50 patentów zabezpieczył w Urzędach Patentowych RP, RFN, Szwajcarii. Prowadził szereg prac na zlecenie Instytutu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej PAN (31 publikacji). Zorganizował ponadregionalny ośrodek leczenia pourazowych zapaleń kości, w którym leczyli się pacjenci z 2/3 terytorium kraju. Prowadził intensywne prace nad wydłużaniem kończyn. Profesor Stanisław Konzal był znakomitym organizatorem, doskonałym psychologiem i znakomitym lekarzem. Był pełen wewnętrznego ciepła i pokrzepiającego optymizmu. Był niezrównanym przełożonym i kolegą, wspaniałym wychowawcą i nauczycielem, doskonałym traumatologiem i ortopedą, wnikliwym i dociekliwym naukowcem. Niezwykle życzliwy dla chorych, współpracowników, kolegów, bliższych i dalszych znajomych. Prof. Konzal był prawym i szlachetnym człowiekiem, upartym i konsekwentnym w działaniu. Dobro chorych przedkładał nad własne. Cechowała Go mrówcza pracowitość, nadzwyczajna sumienność i rzetelność w pracy przy łóżku chorego, stole operacyjnym i w badaniach doświadczalnych. Był żarliwym katolikiem, wolnym od bigoterii i hipokryzji. Pełnił funkcję lekarza zaufania Zgromadzenia Służebniczek Ducha Świętego w Raciborzu, był członkiem KIK-u, „Solidarności” w jej chwalebnym okresie, członkiem komisji rewizyjnej Światowego Związku Żołnierzy AK. Do ostatnich dni pracował nad realizacją Ośrodka Wydłużania Kończyn w Kuźni Raciborskiej. Długoletnia choroba z kolejnymi groźnymi powikłaniami i codzienne z nią zmagania jakby uskrzydlały Go w codziennej aktywności. Wbrew wszystkiemu i wszystkim szedł konsekwentnie wybraną przez siebie drogą. Zahartowany, mocny duchem nigdy nie ulegał przeciwnościom losu i trudnościom powodowanym przez nieżyczliwych. Był prawdziwym humanistą i patriotą, do końca swoich dni pracował dla dobra pacjentów i naszego kraju. Odszedł nagle dnia 1 lutego 1994 r. w Katowicach. Został pochowany 5.02.1994 r. na cmentarzu Jeruzalem w Raciborzu. Złotymi zgłoskami uwiecznił swój ślad w naszej specjalności. Pamiętam moje pierwsze wrażenia. Początkowo postrzegałem Profesora jako człowieka zdecydowanego, bezkompromisowego, a nawet nieco trudnego w kontaktach osobistych. Jakże się myliłem. Pod tą powierzchowną surowością krył się cudowny i wrażliwy lekarz o pomysłach naukowych wybiegających w daleką przyszłość oraz świetny chirurg, który wykształcił wspaniałych uczniów i stworzył znany w całej Polsce Ośrodek, wyróżniający się głównie prekursorskimi metodami wydłużania kończyn.
Damian KUSZ
Współpraca: Michał WÓJCIK
Bibliografia: Grabski R.St., Malczewski W.: Stanisław Konzal – wspomnienie pośmiertne. Chir. Narz. Ruchu Ortop. Pol., 1994 ; 59 : 313 - 314.
