Witold RAMOTOWSKI urodził się 9 kwietnia 1926 we wsi Konopki Leśne, powiat łomżyński. Dyplom lekarza uzyskał w Warszawskiej Akademii Medycznej 9 kwietnia 1951. Na podstawie pracy doktorskiej pt. „Odległe wyniki leczenia operacyjnego stóp końsko-szpotawych wrodzonych u dzieci" oraz złożonych egzaminów z ortopedii i traumatologii, filozofii i historii medycyny zdobył stopień naukowy doktora nauk medycznych 4 września 1963. Stopień doktora habilitowanego nauk medycznych otrzymał 24 marca 1971. Tytuł profesora nadano Uchwałą Rady Państwa w 1988. W latach 1971 – 1991 był Ordynatorem Kliniki Urazowo - Ortopedycznej CSK MSW. Przez jedną kadencję pełnił funkcję prezesa Oddziału Mazowieckiego PTOiTr. oraz konsultanta wojewódzkiego ds. ortopedii i traumatologii. Za cykl prac o bocznym skrzywieniu kręgosłupa przyznano profesorowi w 1963 nagrodę naukową PAN. Od najmłodszych lat przejawiał zdolności techniczne i po ukończeniu szkoły średniej chciał zdawać na Politechnikę. Przechodząc obok Akademii Medycznej zainteresował się informacją o wykładzie na temat biomechaniki mięśnia sercowego, który go tak zafascynował, że zmienił plany życiowe. Potwierdzeniem poszukiwań i nowatorskich rozwiązań są patenty wynalazcze, m.in.: urządzenie do zabezpieczania odłamów kostnych przy zespoleniach śródszpikowych, przyrząd do dokładnego oznaczania cieśni kanału szpikowego i ortopedyczny stół operacyjny, który nazwano „stołem Ramotowskiego”. Pod Jego prężnym kierownictwem młody, ambitny zespół lekarzy odnosił znaczące, spektakularne sukcesy, nie tylko w zakresie praktyki klinicznej, ale także naukowej i dydaktycznej. W Klinice zorganizowano nowoczesną, skomputeryzowaną pracownię, w której prowadzono badania nad biomechaniką alternatywnych, stabilnych zespoleń płytowych kości. W wyniku tych oryginalnych doświadczeń i przemyśleń, przy współpracy z Instytutem Biocybernetyki PAN, a później z przedstawicielami przemysłu maszynowego stworzono systemy osteosyntezy płytowej, nazwane zespoleniem polskim „ZESPOL” - opatentowany w 1981 (łącznie 5 patentów i 10 zgłoszeń patentowych), a następnie „POLFIX”. Rozwiązania te były unikatowe w skali światowej i wręcz genialne (płyta nie przylegała bezpośrednio do kości, tylko pozostawała w pewnej odległości, a dzięki zróżnicowanym ustawieniu talerzyków śrub – ZUT (najgłębiej osadzone były te najbliżej szpary złamania) uzyskiwano efekt docisku odłamów także po przeciwnej stronie kości). Początkowo metody te były dedykowane do złamań kości piszczelowej. Z czasem powstały odmiany, np. „Minizespol”, „Zespol szyjkowy i udowy” oraz „Polfix w wersji stabilizatora” z regulowanym dociskiem odłamów, do leczenia stawów rzekomych kości piszczelowej. Współautorami byli Prof. Janusz Bielawski i Prof. Robert Granowski. Zorganizował ponad 20 specjalistycznych kursów dokształcających, liczne sympozja i wykłady na terenie Polski, Litwy, Ukrainy, Szwajcarii i Niemiec. Pod kierunkiem profesora zespół opublikował 79 prac naukowych, w tym 9 zagranicznych, wydano 6 podręczników, głównie o metodach zespalania odłamów kostnych i zaburzeniach zrostu. Prof. Ramotowski był promotorem 7 przewodów doktorskich i 1 habilitacyjnego oraz opiekunem licznego grona asystentów, specjalizujących się w ortopedii i traumatologii. Współtworzył realizację ponad 30 filmów naukowych, które były rozpowszechniane w ośrodkach medycznych i naukowych (w kierowanej Klinice powstały: „Technika zamkniętego gwoździowania śródszpikowego” i „Postępowanie w złamaniach trzonów kości długich”. W naszej pamięci pozostanie jako wybitny, skromny lekarz o wielkim sercu, dla którego dobro pacjenta było kwintesencją życia zawodowego. Przez swoją sumienną i twórczą pracę stał się autorytetem dla innych, legendą i ikoną naszej specjalności, nie tylko w kraju. Jego azylem była ukochana działka nad Bugiem, gdzie powstawały najlepsze pomysły. Był wrażliwy na piękno przyrody, lubił słuchać muzyki klasycznej i rozmawiać z ludźmi, miał duże poczucie humoru. Jako uczeń Profesora Adama Grucy, kontynuował wspaniałe tradycje polskiej ortopedii i traumatologii oraz stał się wychowawcą wielu pokoleń lekarzy. Zmarł 31 maja 2019.
Ireneusz Kotela, Damian Kusz
