Wojciech Józef Marczyński urodził się 18 września 1947. Dzieciństwo i edukację szkolną ukończył w Radomiu, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości w Liceum im. Władysława Syrokomli. Studia medyczne odbył w WAM na Wydziale Lekarskim w Łodzi w latach 1965 – 1971. Jako lekarz – stażysta pracował w Instytucie Kształcenia Podyplomowego i Szpitalu MON w Warszawie. Następnie został lekarzem Kompanii Medycznej 6 Pomorskiej Dywizji Powietrzno-Desantowej w Krakowie, gdzie wykonał 25 skoków ze spadochronem. Został również wolontariuszem w 5 Wojskowym Szpitalu Rejonowym w Krakowie, na Oddziale Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej, prowadzonym przez dr n. med. Stanisława Frańczuka (ojca prof. Bogusława Frańczuka). Pierwszy stopień specjalizacji z ortopedii i traumatologii narządu ruchu uzyskał w 1974, przed Okręgową Komisją Egzaminacyjną w Lublinie, pod przewodnictwem pułkownika dr n. med. Henryka Jabłońskiego (ojca prof. Mirosława Jabłońskiego). Pracę w Instytucie Chirurgii Urazowej, Ortopedii i Neurochirurgii Centrum Kształcenia Podyplomowego WAM w Warszawie rozpoczął w 1975, jako asystent, st. asystent, adiunkt i kierownik klinik. Rozprawę doktorską obronił w 1979 (Leczenie zwichnięć stawu biodrowego i zwichnięć ze złamaniami, ze szczególnym uwzględnieniem metod czynnościowych - promotor prof. Donat Tylman). Drugi stopień specjalizacji zdobył również w 1979 (kierownik specjalizacji - dr n. med. Kazimierz Rąpała, obecnie profesor). Stopień doktora habilitowanego (Ocena przebudowy i klinicznej przydatności alogenicznych, biostatycznych przeszczepów kostnych zamrożonych i radiacyjnie wyjałowionych) uzyskał w 1994 - opiekun prof. Donat Tylman. Kierownik Klinicznego Oddziału Ortopedii Dziecięcej w/w Instytutu w latach 1994 - 2001. Członek założyciel Towarzystwa Stosowania Metody Ilizarowa (ASAMI) w 1993. Stanowisko profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1996. Przewodniczył licznym komisjom egzaminacyjnym na drugi stopień specjalizacji w pionie Wojskowej Służby Zdrowia, a następnie był przewodniczącym lub członkiem Centralnej Komisji Egzaminacyjnej (do nadal). Tytuł profesora został przyznany w 2000. Kierownikiem Kliniki Chirurgii Urazowej w/w Instytutu był w latach 2001-2007. Pełnił funkcję opiekuna SKN przy Klinice w latach 2001-2007. Zastępca Dyrektora Wojskowego Instytutu Medycznego ds. Nauki i Szkolenia w latach 1996 – 2006. Ekspert Branżowej Kasy Chorych dla Służb Mundurowych, konsultant Wojskowej Służby Zdrowia w ortopedii i traumatologii – Naczelny Ortopeda Wojska Polskiego w dziedzinie ortopedii i chirurgii urazowej w latach 1996 - 2007. Wiceprezes Oddziału Warszawskiego PTOiTr. (2 kadencje 1994 – 1998), Prezes Oddziału Warszawskiego PTOiTr. (2 kadencje 1998 – 2002), wiceprezes Zarządu Głównego PTOiTr. (2 kadencje 2002 – 2006) i prezes ZG PTOiTr. (2 kadencje 2006 - 2010). Zainicjował i wdrożył nowoczesny sposób zarządzania Towarzystwem, tworząc m.in. portal internetowy, wprowadził regulację składek w kontekście przynależności do EFORT, uporządkował statut Towarzystwa i liczne zasady pracy Towarzystwa oraz zorganizował XXXVIII Zjazd Naukowy PTOiTr. w Warszawie w 2010. Rozwinął ścisłą współpracę zespołową z Instytutem Biostruktury WUM od 1981 w zakresie pobierania, bankowania i wdrażania klinicznego przeszczepów kostnych zamrożonych i sterylizowanych radiacyjnie. Członek Rady Naukowej Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie (2003-2007). Kierownik Kliniki Ortopedii CMKP w Otwocku od 2007- 2020, która liczyła wówczas 181 łóżek w ramach czterech oddziałów. Prowadził intensywne kształcenie rezydentów kliniki w liczbie 25 rocznie, z poniedziałkowymi prezentacjami multimedialnymi artykułów anglojęzycznych oraz dyskusji. Zastępca Dyrektora SPSK w Otwocku (2007 – 2020). Członek Rady Naukowej Instytutu Reumatologii (2015 – 2017). Członek Rady Naukowej CMKP (2007 – 2020). Członek Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Medycznego (od 1994 do nadal). Od 2016 do nadal Konsultant Krajowy ds. Obronności w dziedzinie ortopedii i traumatologii. Stanowisko profesora zwyczajnego uzyskał w 2017. Członek PTOiTr. oraz EFORT, SICOT, AAOS, ASAMI, EPOS i Polish Spine Society. Członek Rady Naukowej i Komitetów Redakcyjnych Kwartalnika Ortopedycznego, Lekarza Wojskowego, Ortopedii Traumatologii Rehabilitacji, Chirurgii Narządów Ruchu i Ortopedii Polskiej Artroskopii i AAOS – wydanie polskie. Promotor 21 doktoratów. Autor i współautor 168 publikacji. Autor i współautor 4 opracowań książkowych. Redaktor wydania polskiego 13 anglojęzycznych podręczników. Recenzował 34 rozprawy doktorskie, 19 przewodów habilitacyjnych, 15 wniosków profesorskich, 14 prac naukowych, 8 książek i sporządził 18 opinii Konsultanta Krajowego, 12 opinii dla Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych oraz 45 opinii sądowych. Współtwórca urządzenia do ćwiczeń rehabilitacyjnych i pomiarów momentów sił w stawie kolanowym, urządzenia do ćwiczeń rehabilitacyjnych i pomiaru momentu siły stawu łokciowego, szyny rehabilitacyjno - wyciągowej. Współautor łącznie 10 patentów, trzech wzorów użytkowych i sześciu wniosków racjonalizatorskich. W 1996 uzyskał w konkursie tygodnika Polska Zbrojna tytuł Wynalazcy Wojska Polskiego. Zainteresowania naukowe i kliniczne dotyczą: traumatologii narządu ruchu u dzieci i dorosłych, skolioz wczesnodziecięcych i dorastających, ochrony chrząstki stawowej, leczenia zmian zwyrodnieniowych stawów, protezoplastyk dużych stawów, profilaktyki zakrzepowo – zatorowej i zapobiegania powikłaniom zapalnym narządu ruchu. Zmodyfikował zespołowo i wdrożył na terenie kraju śródszpikową stabilizację złamań z ich dynamizacją. Metoda ta okazała się kamieniem milowym w leczeniu złamań, ze stymulacją zrostu kostnego, nie tylko w Polsce. Rozpropagował ją podczas kursów międzynarodowych, dla ortopedów polskich i zagranicznych w zakresie biologii i biomechaniki leczenia złamań oraz zaburzeń zrostu. Pierwsze operacje tego typu wykonał osobiście w Rosji, na Ukrainie i Białorusi, gdzie obecnie są powszechnie stosowane. Prowadzi szeroką współpracę międzynarodową z krajami Bliskiego i Dalekiego Wschodu, Ameryki Środkowej, Ameryki Południowej i Afryki Północnej. Otrzymał Medal Ministerstwa Zdrowia Republiki Kazachstanu, za wkład w rozwój współpracy Towarzystw Ortopedycznych Polski i Kazachstanu oraz Nagrodę Ukraińskiego Towarzystwa Ortopedyczno – Traumatologicznego za wkład w rozwój współpracy ukraińsko – polskiej. Został mianowany Członkiem Rzeczywistym Akademii Nauk Ukrainy. Jest jednym z ekspertów opracowania Konsensusu Filadelfijskiego w USA oraz zespołowego ich tłumaczenia na język polski. Kierował licznymi projektami badawczymi, zarówno w WIM, jak i w CMKP. Na bieżąco prowadzi wykłady dla studentów AWF, Almamer Szkoła Wyższa, Wyższej Szkoły Mazowieckiej i Warszawskiej Uczelni Medycznej oraz wykłady i ćwiczenia podyplomowe w ramach licznych, 15 kursów CMKP rocznie, webinarów multidyscyplinarnych oraz spotkań wielospecjalistycznych. Jest powoływany jako konsultant w problematyce ortopedycznej programów telewizyjnych. Przekazuje znaczące, wielopłaszyznowe osiągnięcia w zakresie badawczym, naukowym, dydaktycznym i wynalazczym. Skuteczne kierował zasobami ludzkimi, jako kierownik trzech kolejnych klinik i w nowatorskim charakterze wdrażał leczenie Primum Non Nocere. Nagrodzony przez MNiSW za współautorstwo książki Biomechanika (red. naukowa Romuald Będziński, PZWL). Nagrodzony przez Ministra Zdrowia za autorstwo wydania zbiorowego książki Traumatologia narządu ruchu, biologia i biomechanika leczenia, PZWL oraz za całokształt dorobku, obejmujący znaczące osiągnięcia w zakresie działalności naukowej, dydaktycznej, wdrożeniowej i organizacyjnej. Uhonorowany został Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Kawalerem Krzyża Wielkiego z Gwiazdą Orderu Św. Stanisława z szarfą, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny, Złotym Krzyżem Za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem Honorowym Ortopedów WP im. prof. Donata Tylmana, Odznaczeniem Zasłużony dla Polskiej Ortopedii i Traumatologii oraz Medalem PTOiTr. im. prof. Wiktora Degi. Szczyci się wspaniałą Rodziną: żoną Barbarą, która wiele obowiązków rodzinnych wzięła na siebie, za co Jej bardzo dziękuje, córką Magdaleną z mężem i dwojgiem wnucząt oraz Synem Bartoszem z żoną i trojgiem wnucząt. Hobby to narciarstwo zjazdowe, biegowe i trekingowe, windsurfing, żagle, snerking, pływanie, kolarstwo terenowe, łowiectwo i muzyka klasyczna. Czas pracy Profesora Marczyńskiego na Szaserów to 33 lata, w Otwocku 14 lat i łącznie w zawodzie lekarza 50 lat.

Dr n.med. Jerzy Białecki